بررسی معماری ساختمان های UNICEF با توجه به ماهیت حمایتی آنها در راستای توسعه پایدار اجتماعی در ایران با رویکرد معماری جمعی

؛UNICEF یا صندوق کودکان ملل متحد، نهادی است فعال در سراسر جهان که به بررسی و بهبود امور و مشکلات کودکان، زنان سالمند و محیط زیست می پردازد. در خط مشی این نهاد کودکان درجه نخست تعریف و توجه را دارا بوده و زنان، سلامت محیط زیست و ... بعنوان بستری مناسب و مهم برای رشد و تعالی کودک، در درجه دوم اهمیت قرار می گیرند. یونیسف در تمامی کشورهای دنیا حضوری فراخور میزان توسعه جوامع دارد و در ایران نیز با توجه به روند روبه رشد توسعه اجتماعی- اقتصادی، در سمت مشاور همیار دولت مردان این سرزمین و همگام با سایر نهادهای مدنی- مردمی در مسیر توسعه پایدار اجتماعی بوده است. امروزه با حضور بیش از پیش نهادهای مدنی نیاز به فضاهای جمعی زنده احساس می شود که متاسافنه علیرغم ساخت روزافزون بناهای سمبلیک و اجتماعی در معماری معاصر ایران، جای خالی فضاهای انسان مدار با خصوصیات همگون با اهداف نمادین این نهادها بوضوح احساس می شود. از این رو در پژوهش حاضر حضور نهادهای مدنی- مردمی با تاکید بر نقش حضوری یونیسف در ایران و تاثیر چگونگی تعامل آنها با جامعه برای ایجاد فضایی شایسته، انسان مدار و اجتماع پذیر با توجه به رویکرد و شاخصه های توسعه اجتماعی پایدار بررسی می گردد. در این راستا تلاش در جهت پاسخگویی به این سوالات که چرا عناصر کالبدی معماری ساختمان یونیسف بر روند توسعه اجتماعی ایران می تواند اثر بخش باشد و تعامل و تناظر بناهای جمعی و اهداف یونیسف و سایر نهادهای مدنی همیار در ایران چگونه می تواند باشد با به تعریف کشیدن کیفیت فضاهای جمعی که با مشارکت تاویلی معماران و مردم در قالب یک نهاد مردمی در جهت نیل به نوعی زندگی بخشی و حیات در راستای ارزش های فرهنگی- اجتماعی با استناد بر اطلاعات منابع مکتوب و تجزیه و تحلیل داده ها و تحلیل محتوی به روش توصیفی- اکتشافی، هدف اصلی این پژوهش خواهد بود.

کلیدواژه ها:

کالبد ، معماری جمعی ، UNICEF ، توسعه پایدار اجتماعی