بررسی مبانی فلسفی و روان شناختی برنامه های درسی انسان گرا و جایگاه این برنامه در نظام اسلامی

این مقاله به بررسی مبانی فلسفی و روان شناختی برنامه های درسی انسان گرا می پردازد. روش پژوهش تحلیل استعلایی است. پس از بررسی آرا و نظریات برنامه ریزان درسی برجسته انسان گرا (نظیر گزدا، پرکی، واینشتاین و سیمون و راث) مشخص شد که ایشان از لحاظ فلسفی تحت تدثیر فلاسفه وجودگرا و از لحاظ روان شناختی تحت تاثیر روان شناسان انسان گرا بوده اند. همچنین به این نتیجه رسیدیم که وجه اشتراک فلاسفه وجودگرا، روان شناسان انسان گرا و برنامه ریزان درسی انسان گرا اهمیت و ارزشی است که برای انسان، آزاد و خودآگاهی و مسیول بودن او قایل هستند. رویکرد انسان گرایی به تکریم انسان و تاکید بر اختیار و آزادی او برای رشد و شکوفایی پرداخته است که در این موارد مطابق با دیدگاه اسلامی است، ولی به دلیل ترک ولایت خداوند و اصالت دادن به انسان دنیوی در تضاد با فرهنگ اسلامی است. با این حال، توجه به این نوع رویکرد در برنامه درسی کشورهای اسلامی به دلیل تاکیدی که بر منزلت انسان و انتخاب ها و آگاهی های او دارد، با درنظر گرفتن ملاحظات، قابلیت هایی برای گنجاندن آموزه های آن در برنامه درسی دارد.

کلیدواژه ها:

انسان گرایی ، برنامه درسی ، اگزیستانسیالیسم ، اسلام