جلوه ی خلافت در الصلاه خیر من النوم - بخش دوم

در بخش نخست این مقاله، کلیات بحث را مطرح کردیم و گفتیم که امامت امرى الاهىاست و امام از سوى خدا تعیین م ىشود؛ نه با انتخاب مردم. خداى بزرگ در قرآن، اعلانمى دارد که نام رسول خویش و خاندان او را برافراشت و بلندآوازه ساخت و پیامبر (ص) براىتاکید بر امامت اهل بیت (ع) مردم را از صلوات بر او، به تنهایى (بى ذکر اهل بیت آن حضرت) بازداشت. همچنین احکام ویژه اهل بیت (ع) را یادآور شدیم؛ مانند: خمس اموال، حرمت صدقه، وجوب مودت و ارادت به اهل بیت (ع) که اینها همه، به منزلت با عظمت آ نها دلالت دارد. همچنین از سیوطى نقل کردیم که ابوبکر و عمر از فضایل خاندان نبوى (ع) آگاه بودند و مى دانستند این احکام به ایشان اختصاص دارد و خانه على و فاطمه (ع)، از خانه هایی است که خدا خواسته است رفعت یابند [و از خان ههای آسمانى باشند] و نام وى در آ نها ذکر شود. و گفتیم که عمر، در آن پنجشنبه شوم، دریافت که پیامبر (ص) مى خواهد بر امامت على بن ابی طالب (ع) تصریح کند و به همین جهت، از اقدام آن حضرت جلوگیرى کرد. همو بود که در اذان، به جاى حى على خیر العمل ، جمله الصلاه خیر من النوم را نهاد تا ترغیبى بر ولایت نباشد و فراخوانى به سوى آن صورت نگیرد؛ روایت امام کاظم (ع) گویای این مطلب است.