مناسبات اهل حدیث و امامیه در بغداد؛ از غیبت صغرا تا افول آ لبویه

درگیری های علمی و عملی اهل حدیث با امامیان بغداد در دوران غیبت، روندصعودی و افزایشی داشته است. شواهد تاریخی حاکی از آن است که با افزایشتکاپوی اجتماعی و علمی امامیان در اواخر سده سوم و اوایل سده چهارم، اهلحدیث (حنبلیان) آشوب های اجتماعی را علیه شیعیان ایجاد کردند. پس ازورود آل بویه و رشد فعالیت های سیاسی _ اجتماعی شیعیان و آشکار شدن شعایر وآیین های آنان، حساسیت ها و درگیری ها به مراتب بیشتر شد و در اواخر سده چهارمو اوایل سده پنجم _ همزمان با اوج شکوفایی مدرسه بغداد _ فتنه های اجتماعی بهبالاترین حد رسید. موضع بزرگان امامیه و اهل حدیث در برابر آشوب های مذهبیمتفاوت بود. اندیشه وران امامیه گرچه در مقام بحث و نظر علمی در رد و انکار مبانی ومبادی اهل حدیث پویا بودند، اما نه تنها در درگیری های اجتماعی جلودار نبودند،بلکه در خاموش کردن فتنه تلاش می کردند. این در حالی است که محدثان وعالمان اهل حدیث، از سردمداران و جلوداران درگیری ها و تحریک و تهییج عوامبودند؛ کسانی چون ابو محمد بربهاری، ابوبکر محمد بن عبدالله محدث، ابن بطهحنبلی، ابن سمعون حنبلی و ابوعلی ابن المذهب.

کلیدواژه ها:

اهل حدیث ، حنبلیان ، امامیه ، بغداد ، آل بویه ، آشوب های اجتماعی