؛ دوران های فترت و پیوستگی زنجیره حجت های الهی

در یکی از آیات قرآن و برخی روایات، از دوران های فترت سخن به میان آمده است. گمانبرخی مفسران و فرهنگ نامه نویسان آن بوده که ادوار فترت، ادوار خلو زمین از برگزیدگانخداست؛ ازاین رو، فتره من الرسل را دوران گسستگی بین رسولان معنا کرده اند.تحقیق حاضر، برداشت مزبور را به چالش می کشد و شواهد نادرستی این تفسیر را به دستمی دهد. کاربردهای متنوع ریشه فتر و واژه فترت ، گویای آن است که فترت به معنای ضعف و رخوت است نه انقطاع و گسستگی ؛ و دوران های فترت نیز به دوران هایضعف و تقیه برگزیدگان خدا اشاره دارد. بدین ترتیب، تفسیر فترت به گسست، تحریفمعنای جوهری فترت و تحمیل یک معنای شاذ و نوپدید بر این لغت است که شاهد لغویپیش از خود ندارد . از سوی دیگر، سبب ارایه تفسیر شاذ از واژه فترت، پیش فرض تاریخیلغت نامه نویسان و مفسران درباره احوال دوران های فترت می باشد؛ این در حالی است کهپیش فرض تاریخی آنان درباره انقطاع حجج در دوران های فترت نیز غلط است و شواهدنشان می دهد که در تمام دوران های مشهور فترت نیز حجت های خدا در زمین حضورداشته اند. نتیجه آ نکه، بر اساس یک پیش فرض غلط تاریخی، معنایی خلاف عرفلغوی بر لغت فترت تحمیل شد ه و بدین ترتیب شماری از مفسرین و لغویین، از معنایاصلی فترت که ناظر به ضعف و انزوای گزیدگان الهی است فاصله گرفته اند.

کلیدواژه ها:

فترت ، فترت رسولان ، فترت ایمه ، امامت اعم ، پیوستگی سلسله حجت های الهی