منابع علم امام در قرآن

بنابر اعتقاد شیعه مرجعیت دینى و علمى پس از پیامبر تنها در اختیار ایمه (ع) است. مهم ترینسوالى که در این جا مطرح مى شود چرایى و دلیل این گفتار و ادعاست. مکتب تشیع با توجه بهنقش امام پس از پیامبر خاتم که نقش هدایت گسترده است امام را داراى ارتباط و آگاهى ازمنابع عظیم الهى مى داند و دانش او را فراتر از علم عادى، داراى مجارى و مبادى غیبى و لدنىبرمى شمارد. قرآن و روایات، بر اثبات دیدگاه اتصال علم امام به خداوند سبحان دلالت مى کنند.سرچشمه و منابع علم امام گسترده و متعدد هستند؛ از مهم ترین آن ها مى توان به قرآن، روحالقدس، جامعه مصحف فاطمه (ع) صحف و کتب انبیا، عمود نور، الف باب، تحدیث (نقر و نکت) و اسم اعظم اشاره کرد.مطابق رهنمود آیات و روایات، علم به احکام شریعت و نیز علم به قرآن توسط پیامبر اکرم (ص)به ایمه اطهار (ع) منتقل گردیده است؛ لذا نقش امام نسبت به این علوم، تبیینى و تفسیرى است؛ یعنى امام شاخصى براى رفع اختلافات و ارایه و تبیین علوم انتقالى از پیامبر است.امام علاوه بر جایگاه کمال بخشى و تحقق بخشیدن استمرار ختم نبوت، نقش هدایت خاص یاهمان امامت به معناى ویژه آن را هم برعهده دارد و جایگاه و شان هدایتى مخصوص امام، اقتضاىعلم و آگاهى مناسب با آن را مى نماید. روایات، ارتباط با ملایکه و طرق دیگر مجارى علم امام رادر همین راستا تبیین نمود ه اند. مسایلى مانند شهود و عرضه اعمال به امام و خبررسانى روزانه اىکه آیات و روایات بر آن تاکید مى کنند، از مصادیق جریان این هدایت و نقش امام در آن هستند.

کلیدواژه ها:

منابع علم ، امام ، روح القدس ، پیامبر ، ملک