معناشناسی ناصبی گری با تاکید بر متون امامیه تا قرن هفتم

پدیده نصب یا ناصبی گری، از مفاهیمی است که در تاریخ مسلمانان شکل گرفتهاست. معنای لغوی نصب، برپا کردن بوده و سپس به معنی دشمنی و جنگ درآمده ودر این معنی اخیر کاربرد وسیعی پیدا کرده است. این واژه ابتدا در متون شیعی کاربرداصطلاحی یافته و مراد از آن، دشمنی با علی (ع) و اهل بیت پیامبر (ص) است. در اینتحقیق، ضمن بررسی معانی لغوی و اصطلاحی نصب، با تبیین مفهوم این واژه درمتون فقهی و اشاره به برخی از احکام ناصبی، سعی شده تصویر صحیحی از مفهومنصب و ناصب یگری ارایه شود. مفهوم و مصداق نصب در دیدگاه شیعی، به دقت درمتون فقهی ارای هشده که به معنای خاص آن، یعنی اظهار دشمنی و جنگ با اماممعصوم محدود شده و از کاربرد عام نصب که مطلق غیر شیعه را در برمی گیرد، پرهیزشده است.

کلیدواژه ها:

نصب ، نواصب ، ناصبی گری ، علی بن ابی طالب (ع) ، امامیه