صحفی بودن امامان، انگار ها ی شاخص در اعتبار احادیث اهل بیت (ع)

در قرن اول هجری، مطالبه سند از اصحاب و تابعان برای نقل حدیث مرسوم نبود.به دلیل پیدایش اختلافات میان سخنان منسوب به پیامبر (ص) در قرن دوم، بهتدریج مطالبه سند مورد اقبال قرار گرفت. در شرایطی که این رویه در میان عالمانحدیث در حال توسعه بود امامان (ع) برای نقل حدیث به اساتید حدیثی اتکانمی کردند و از طریق پدران خود روایاتی را نقل می کردند. این روایات نیز، در مواردیکه برای آنها سندی ارایه می کردند، مستند به مکتوبات و صحفی بود که از طریقپدرانشان رسیده بود و این طریق از طرق شیوخ شناخته شده حدیث نبود. این رویه،موجب شد تا ایشان را صحفی بخوانند. این مقاله، مفهوم این تعبیر را تبیینمی کند و نشان میدهد که این ویژگی، بر خلاف نظر مطرح کنندگانش، نه تنها مایهقوت طریق اهل بیت (ع) به پیامبر (ص) در نقل حدیث بوده است، بلکه طریقایشان را به یک طریق انحصاری معتبر تبدیل کرده است.

کلیدواژه ها:

علم حدیث ، طریق ، صحفی بودن امامان (ع) ، مرسلات ایمه