نگاهی به مجالس تعزیه حضرت شاهچراغ(ع)
محل انتشار: فصلنامه رهیافت فرهنگ دینی، دوره: 2، شماره: 5
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 568
فایل این مقاله در 25 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_FADI-2-5_001
تاریخ نمایه سازی: 15 اردیبهشت 1399
چکیده مقاله:
تعزیه، از جمله نمایشهای آیینی است که به طور عمیقی با باورهای شیعی و عشق به خاندان عصمت و طهارت پیوند یافته است. تعزیه در اصل برای بزرگداشت قیام و شهادت امام حسین (ع) برگزار میشد اما به تدریج زندگی و شهادت دیگر بزرگان تشیع نیز موضوع تعزیههای پرشور قرار گرفته است. خاستگاه تعزیه را در آیینهایی چون سوگ زریر ، سوگ سیاوش ، مصائب میترا میتوان یافت. اگر چه شکوفایی هنر تعزیه در دوره صفویه اتفاق افتاد، اما ظاهرا کهن ترین تعزیه نامهی موجود، در عصر کریم خان زند تدوین شد و در دوره قاجار، رشد کیفی یافت. زندگی و شهادت حضرت احمدبنموسی، شاهچراغ (ع) به دلیل بار دراماتیک آن، منبع آفرینش چند نسخه تعزیه بوده است. در این تعزیه نامهها، حضرت احمدبنموسی (ع) و برادرانش برای دیدار با برادر خود، حضرت امام رضا(ع)، از مدینه عازم طوس می شوند. اما در شیراز، با ممانعت قتلغخان، حاکم دست نشاندهی مامون، روبرو می شوند و طی دفاعی مردانه به شهادت میرسند. این تعزیه نامهها در عین حال که دارای پیرنگ روایی ساده و سرراستی هستند، از منحنی دراماتیک برخوردارند و با وجود فقر زبانی این متون و سست بودن از لحاظ شعری و نیز لغزشهایی که از نظر وزن و قافیه درآنها دیده میشود، سخنانی برآمده از دل هستند، که لاجرم بر دل مخاطبان مینشینند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سید محمد برفر
عضو هیات علمی جهاددانشگاهی فارس
محمدرضا زاهدی
عضو هیات علمی جهاددانشگاهی فارس