بررسی هیستوپاتولوژیکی تاثیر داروی ایبوپروفن بر ترومای نا شی از جراحی معده موش صحرایی

سابقه و هدف: امروزه بهبود سریع زخم های جراحی به منظور کاهش عوارض زخم از جمله درد، مورد توجه محققین می باشد. یکی از روش هایموثر در بهبود و التیام سریع زخم ها، استفاده از داروهای صناعی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی هیستوپاتولوژیک اثرات داروی ایبوپروفن بهعنوان یک مهار کننده غیر اختصاصی آنزیم سیکلواکسیژناز I و II بر روند ترمیم متعاقب ترومای ایجاد شده توسط جراحی در نسج نرم معده است. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 15 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه 5 تایی توزیع گردید. به منظورایجاد تروما یک برش گاستروتومی یک سانتی متری در خم بزرگ معده هر یک از موش ها ایجاد، سپس در دو لایه بخیه زده شد. بعد از عملجراحی، موش های گروه تیمار با دارو، روزانه و ب همدت 15 روز داروی ایبوپروفن را با دز 30 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن که در 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن DMSO؛ 5% حل شده بود، به صورت خوراکی دریافت کردند. موش های گروه دارونما DMSO؛ 5% و موش های گروه کنترل، سرم فیزیولوژی به میزان 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به مدت 15 روز دریافت کردند.مطالعه آسیب شناسی برای ارزیابی التیام در موش های مورد آزمایش که پس از 15 روز تیمار، یوتانایزه گردیده بودند، با استفاده از رو شهایرنگ آمیزی هماتوکسیلین ایوزین و تریکروم ماسون انجام شد. التیام موضع جراحی در گروه های مورد مطالعه با در نظر گرفتن فاکتو رهای موثر درترمیم نظیر پرولیفراسیون فیبروبلاس تها، تشکیل عروق نوساز، نوزایش بافت پوششی و ایجاد کلاژن موجود در نسج ترمیمی با هم مورد مقایسه قرارگرفت. داده های به دست آمده، به صورت mean±S.E.M ارایه و اختلاف معنی دار بین گروه ها توسط آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی Bonferroni در سطح معنی داری P<0/05 توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: تعداد فیبروبلاست ها و جوانه های مویرگی در گروه تیمار با داروی ایبوپروفن به طور معنی داری کمتر از گروه های کنترل و حلال دارو (DMSO) بودند (P<0/05). اندازه رخنه و شکاف باق یمانده موجود در دهانه زخم (Epithelial gap) نیز در گروه تیمار با ایبوپروفن به طورمعنی د اری بیشتر از دو گروه دیگر بود (P<0/05). همچنین اختلاف معنی داری از لحاظ نسبت کلاژن موجود در نسج ترمیمی، مابین گروه تیمار با ایبوپروفن و گروه های شاهد و کنترل حلال دارو برآورد گردید (P<0/05).نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که داروی ایبوپروفن اثر ممانعت کننده در ترمیم زخم جراحی معده دارد و بنابراین به عنوان یک دارویانتخابی برای استفاده بعد از اعمال جراحی بافت معده حتی به عنوان ضد درد نیز پیشنهاد نمی گردد.

کلیدواژه ها:

ایبوپروفن ، ترمیم زخم ، معده ، موش صحرایی ، هیستوپاتولوژی