تاثیر اپیزیوتومی بر طول پارگی پرینه در خانم های نخست زا مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان

سابقه و هدف: با توجه به عوارض اپیزیوتومی از جمله عفونت، درد، هماتوم، پارگی درجه 3 و 4 و نیز انجام روتین این عمل برای همه خانم های نخست زا، این تحقیق با هدف مقایسه طول پارگی پرینه در زایمان های نخست زا با و بدون اپیزیوتومی در زنان مراجعه کننده به زایشگاه شبیه خوانی کاشان طی سال های 86-1385 صورت گرفت. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی روی 180 خانم نخست زای تک قلوی ترم با جنین سفالیک و وزن تخمینی 3500-2500 گرم انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی و مساوی بین 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در گروه تجربی زایمان بدون اپیزیوتومی و در گروه کنترل با اپیزیوتومی انجام شد. سپس طول پارگی خلفی پرینه، وجود پارگی قدامی پرینه و نیاز به ترمیم مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که 40 نفر (44/4 درصد) از خانم های گروه تجربی، زایمان بدون پارگی داشته و در 50 نفر (55/6 درصد) پارگی خلفی پرینه ایجاد شد (P<0/001). میانگین متوسط طول پارگی خلفی پرینه در این گروه 2/47±2/15 سانتی متر و در گروه کنترل (با اپیزیوتومی) 1/51±6/98 سانتی متر بود (P<0/002). میانگین طول پارگی درجه دو در خلف پرینه در گروه تجربی 0/89±6/46 و در گروه کنترل 1/52±7/00 سانتی متر بود (P=0/18). پارگی قدامی پرینه در 22 نفر (12/2 درصد) از خانم های گروه بدون اپیزیوتومی اتفاق افتاده بود که 14 مورد آن (7/8 درصد) نیازمند ترمیم بود (P<0/001). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد زایمان بدون اپیزیوتومی منجر به کاهش فراوانی پارگی های خلفی پرینه شده و بهتر است زایمان بدون اپیزیوتومی به طور انتخابی و نه برای همه خانم های نخست زا انجام شود.

کلیدواژه ها:

اپیزیوتومی ، پارگی پرینه ، نخست زا