بررسی سمیت نانو لوله های کربنی اولیه و عامل دار شده در سلول های ریوی انسان

سابقه و هدف: نانولوله های کربنی حاملی مهم در امر دارورسانی و کاربردهای پزشکی هستند. این مطالعه جهت بررسی آثار سمیتسلولی نانولوله های کربنی اولیه و عامل دار شده در سلول های A549 به عنوان مدل سلولی ریوی انسان انجام شد. مواد و روشها: نانولوله های کربنی تک دیواره به وسیله گروه های عاملی مختلف پگیله شدند. سپس، نانولوله های کربنی اولیه و اصلاح شده با سلول های A549 مواجه گردیدند. مدت مواجهه 24، 48 و 72 ساعت بود و غلظت های صفر تا 600μg/m بررسی گردید. نتایج: غلظت 600μg/ml از نانولوله های کربنی پگیله شده به واسطه عاملی آمین و کربوکسیل، پس از 48 ساعت موجب تغییرات مورفولوژیکی معنیدار در سلول های A549 شدند. این تغییرات در 72 ساعت نیز بهصورت مشابه تداوم داشت. در غلظت های 100، 200 و 400 ، نانولوله های آمینه زیست سازگاری بهتری در همه فواصل زمانی در مقایسه با نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله نشان دادند. نتایج آزمون MTT نشان دهنده کاهش معنی داری در میزان زنده ماندن سلول های A549 در غلظت های بیش از 200μg/ml در نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله و غلظت های بیش از 400μg/ml در مواجهه نانولوله های کربنی پگیله آمینه بودند (P<0/05). در حالیکه نانولوله های کربنی خالص در غلظت 100μg/ml اثرات سایتوتوکسیک بر سلول های A549 نشان دادند. نتیجه گیری: به نظر میرسد گروه عاملی آمین و بار مثبت سطحی با اصلاح سطحی نانولوله های کربنی، می تواند راهکار جذابی جهت کاربرد نانولوله های کربنی به عنوان حامل های ایمن تر باشد.

کلیدواژه ها:

نانوتیوب های کربنی ، نانوتیوب های کربنی پگیله ، سایتوتوکسیسیته ، فعال سازی سطحی ، سلول های ریه