بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش های صحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین

سابقه و هدف: پارکینسون یک بیماری تحلیل برنده سیستم عصبی در سیستم عصبی مرکزی است که توسط از دست دادن نورون هایدوپامینرژیک در سیستم نیگرواستریاتال مشخص می شود و دارای علایم بالینی مانند لرزش در حالت استراحت، سفتی عضلانی، کندیحرکت و اختلال در رفلکس های وضعیتی است. دیابت یک بیماری متابولیک است که عوارض زیادی دارد، از جمله هایپرگلایسمیا کهممکن است بر شدت علایم بیماری پارکینسون اثرگذار باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش هایصحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه از 48 سر موش صحرایی نژاد ویستار در 8 گروه (کنترل، ورزش، پارکینسون، دیابت، پارکینسون-+ورزش، دیابت+ورزش، دیابت+پارکینسون و دیابت+پارکینسون+ورزش) استفاده شد. دیابت به وسیله تزریق تکدوز استرپتوزوتوسین(60mg/kg, i.p) و بیماری پارکینسون به وسیله تزریق رزرپین به مدت 2 روز (1mg/kg, i.p) ایجاد گردید. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد. موش های صحرایی در گروه های ورزش، 5 روز در هفته به مدت 20 دقیقه با سرعت 24 متر در دقیقه، در طول 3هفته توسط دستگاه تردمیل موتو ردار مجبور به دویدن شدند.نتایج: میزان کاتالپسی در گروه دیابت+پارکینسون به طور معنی داری بیشتر بود و در گروه ورزش+دیابت+پارکینسون کاهش معنی دارینسبت به گروه دیابت+پارکینسون داشت.نتیجه گیری: دیابت می تواند بر شدت کاتالپسی ناشی از رزرپین در موش های صحرایی مدل پارکینسون موثر باشد. و ورزش می تواندباعث بهبود کاتالپسی در این حیوانات گردد.

کلیدواژه ها:

ورزش تردمیل ، دیابت ، پارکینسون ، موش صحرایی