مدیریت یکپارچه منابع آبی در برنامه ریزی شهری با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی : تهران)

با گسترش روز افزون شهرنشینی و پیشرفت های تکنولوژی، همراه با اسکان بشر در مناطق شهری و تغییر کاربری زمین و تراکم ها و فعالیت های بشری، شاهد افزایش بهره وری از مواهب طبیعی هستیم، که به مرور زمان این امر منجر به اختلالات جبران ناپذیری در چرخه طبیعت شده است. به طوری که بیش از یک سوم جمعیت شهری کشورهای در حال توسعه با مشکلاتی از جمله تأمین آب آشامیدنی، بهداشت، آلودگی ها و... دست و پنجه نرم می کنند. شهرها امروزه تبدیل به سطوحی غیر قابل نفوذ توسط مسکن، مراکز خرید، خیابان ها و... شده اند؛ درست است که شاید توسعه شهری را به همراه داشته است اما بر سیستم های هیدرولوژی و منابع آبی تأثیرگذار بوده و از احیای مجدد آن ها جلوگیری به عمل آورده و آلودگی این منابع را نیز به همراه داشته است.امروزه شهرها نیازمند مدیریت یکپارچه منابع آبی هستند تا بتوانند با مدیریت صحیح منابع آبی مشکلات و مسائل بحران آب را به تعویق بیاندازند و با معرفی مباحث جدیدی چون آب مجازی و منابع آبی غیر متعارف هچون استفاده مجدد از پساب و...مسائل و مشکلات شهرها را در رابطه با آب کاهش داده و مدیریت نمایند. برنامه ریزی شهری نیز می تواند با سیاست گذاری های مختلف در مورد تغییر کاربری زمین، تعیین محدوده توسعه شهرها، سرانه کاربری ها با توجه به شرایط اقلیمی هر شهر، مکان یابی صنایع و تجهیزات شهر و میزان و چگونگی تأمین منابع آبی آن ها، جمع آوری رواناب های شهری و استفاده مجددشان برای آبیاری فضای سبز موجود شهرها و ایجاد بسترهای مناسب مشارکت شهروندان کمک شایان توجهی به مدیریت یکپارچه منابع آبی در شهرها نماید. هدف پژوهش حاضر شناسایی سیاستهای موثر برنامه ریزی شهری برای مدیریت یکپارچه منابع آبی در شهرها با رویکرد توسعه پایدار است که سعی شده است در نهایت به این سیاست ها دست یابیم.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، مدیریت یکپارچه منابع آب ، توسعه پایدار ، شهر تهران