ضرورت توجه برنامه ریزان به مدیریت مناطق پیراشهری کلانشهرها در ایران، با تاملی بر روابط قدرت کنشگران

مدیریت یک شهر در واقع تلاش برای اداره پدیده ای خود انگیخته است. پیدایش شهرها، تکامل و رشد آنها، نتیجه شمار زیادی از تصمیم های فردی است که افراد برای تعیین محل زندگی، کار، برپایی شرکت، تامین منابع، تفریح، تحصیل و مانند آن می گیرند. در شبکه ای پیچیده ازتبادل و همکاری متقابل، هریک از این تصمیم ها به شیوه مستقیم یا غیرمستقیم بر بسیاری دیگر اثر متقابل می گذارد. در ایران سیاست های مدیریت شهری غالبا به دور از مردم، سازمان های غیردولتی و یا بخش خصوصی تدوین می شوند. این امر موجب اتخاذ رویکردهایی برای برنامه ریزی و توسعه شهری شده است که از فرایندهای زندگی واقعی و مشکلات ملموس آن به دور است. از سویی دیگر، کلانشهر تهران دارای مجموعه ای از مشکلات و چالش های فراوان است. به گواهی نوشته های فراوان مسیله دار بودن نظام کالبدی تهران متاثر از نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری است که برای همه متخصصین و دست اندرکاران مبرهن وواضح است. این مشکل از ابعاد مختلفی برخوردار است و یا به زبانی دیگر، گروه ها، بخش ها، نهادها، دیسیپلین ها و دانش های مختلفی در آن دخالت دارند. مناطق پیراشهری از جمله حوزه های مسیله دار در مدیریت کلانشهرها به شمار می آیند. با گسترش پیراشهرنشینی در هاله کلانشهری، تهران پیامدهای منفی ناشی از گسترش بی برنامه آن نیز افزایش می یابد. پیشروی کلانشهر تهران و توسعه شهری و روستایی در محیط پیراشهری آن در شرایطی که سوداگری زمین کنترل نشود و در سطوح مختلف، ابزار و سازوکاری برای هدایت نظام مند آن وجود نداشته باشد، موجب انحطاط زیست محیطی و اکولوژیک منطقه کلانشهری تهران می شود. در این مقاله تلاش گردیده است ضمن مطالعه و بررسی ادیبیات مدیریت شهری به بررسی چالش هایی که ضرورت توجه به مدیریت و نقش برنامه ریزان در مناطق پیراشرهی را می طلبد، پرداخته شود. بدین ترتیب مهمترین موضوعاتی که مدیریت شهری با آن روبرو است، مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مناطق پیراشهری کلانشهرها ، قدرت کنشگران ، خط مشی سازمانی