سطح بندی سکونتگاه های اسکان غیررسمی با تاکید بر مولفه های سرمایه اجتماعی با استفاده از مدل تصمیم گیری کوپراس (مطالعه موردی: شهر زاهدان)

رشد سریع شهر و شهرنشینی و افزایش جمعیت شهری در کشور یکی از مشکلات شهرها میباشد. یکی از راه حلهایی که امروزه، میتواند از مشکلات شهری بکاهد تقویت نقش سرمایه اجتماعی در جوامع شهری میباشد. بر این اساس، هدف این مقاله سنجش و رتبه بندی سرمایه اجتماعی در سکونتگاه های اسکان غیررسمی شهر زاهدان است. جامعه ی آماری پژوهش، شهروندان بالای 18 سال شهر زاهدان است که با روش نمونه گیری تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران، 400 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گردید. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و شیوه جمع آوری داده ها پیمایشی است. داده های بهدست آمده از طریق پرسشنامه با روش آنتروپی، وزن دهی و با استفاده از مدل کوپراس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که بین 11 محله اسکان غیررسمی شهر زاهدان نابرابری در وجود سرمایه اجتماعی در این محله ها دیده میشود. به طوریکه محله دره پنج شیر، مرادقلی، سیکسوزی و کارخانه نمک NJ=100)، NJ=93/84، NJ=92/07، (NJ=90/93 بیشترین سرمایه اجتماعی را و محله چلی آباد، غریب آباد و نوک آباد NJ=46/64)، NJ=55/46، (NJ=58/70 کمترین سرمایه اجتماعی را دارا میباشند. بر این اساس، لازم است که طی یک برنامه کوتاه مدت محله هایی که سرمایه اجتماعی کمتری دارند مورد توجه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

اسکان غیررسمی ، سرمایه اجتماعی ، مدل کوپراس ، شهر زاهدان