تاثیر تغذیه پیوگلیتازون بر تخمک ریزی و برخی بیماری های پس از زایش در گاوهای هولشتن

هدف این پژوهش بررسی اثر پیوگلیتازون بر کنش تخمدان و کاهش برخی بیماریهای پس از زایش در گاوهای هولشتن بود. تعداد هشتاد گاو شیری هولشتن بهصورت تصادفی در چهار گروه تیماری )22=n )با آرایش فاکتوریل 2×2 قرار گرفتند. تغذیه پیوگلیتازون از 14 روز مانده به زمان مورد انتظار زایش تا 21 روز پس از زایش انجام شد. تغذیه پیوگلیتازون پیش و پس از زایش، عامل اصلی در نظر گرفته شد؛ گاوها در هر دوره با یکی از دو سطح صفر یا 6 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پیوگلیتازون تغذیه شدند. فراسنجههای وابسته به سالمت گاو و روز تخمکریزی رکورد برداری و دادهها با نرمافزار SAS و رویههای GENMOD یا GLM واکاوی شدند. تغذیه پیوگلیتازون در دوره پس از زایش، میانگین فاصله زایش تا نخستین تخمکریزی را کاهش داد )22/2

پیوگلیتازون در دوره پس از زایش افزایش یافت )23/2

پیوگلیتازون در دورههای پیش از زایش )21/2

پیوگلیتازون اثر معناداری بر بسامد ورم پستان نداشت. تغذیه پیوگلیتازون در دورههای پیش از زایش )23/2

پیوگلیتازون پس از زایش، کیستهای تخمدانی را کاهش داد )24/2

پیوگلیتازون قرار نگرفت. یافتهها نشان دادند که تغذیه پیوگلیتازون به گاوهای شیری دردوره انتقال میتواند سبب بهبود کنشهای تخمدان شود و در عین حال برخی بیماریهای پس از زایش را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

واژه یماریب های پس از زایش ، پیوگلیتازون ، دوره انتقال ، کنش تخمدان ، گاو شیری