ارتباطات بین فرهنگی و گفتمان حقوقی، آموزشی و رسان های ایرانی

جامعه ایران به دلیل اختلاط قومی و فرهنگی نیازمند زمینه های آموزشی و رسانه ای بسیاریاست تا بتواند از ارتباطات فرهنگی خوب و سالم برخوردار باشد و نوعی تعامل اجتماعیهمراه با آرامش و آسایش اجتماعی را فراهم آورد. عدم مدارا و تحمل فرهنگی نسبت بهقومیت های مختلف می تواند زمینه های شکل گیری تضاد، تفرقه و تبعیض را فراهم آوردکه در این صورت هم جامعه اکثریت و هم اقلیت های قومی و دینی تحت تأثیر آثار منفیآن قرار می گیرند. در این راستا آموزش، خصوصاً در دوره دبستان که دوره شکل گیریذهنیت ها و انگاره های اخلاقی و فرهنگی است، اهمیت بسیار زیادی دارد. این نوعآموزه های بین فرهنگی می تواند افراد جامعه را نسبت به تفاوت های فرهنگی هوشیار و آگاهسازد و فرهنگ مدارا و مسامحه را برای آنها درونی کند. آموزشی که براساس عدالت واحترام متقابل شکل گرفته باشد، پویایی و انعطاف فرهنگی را نیز سبب خواهد شد. در واقعدر پرتو شهروندی خوب که ناشی از عنصر نظام حقوقی مؤثر است، به رسمیت شناختنشهروندان (به حساب آوردن همه شهروندان) و انگیزه های تعلقی، به جایگاه اقلیت هاو روابط بین فرهنگی پرداخته می شود. در این مقاله تلاش خواهد شد به قانون اساسیبه عنوان تکیه گاه حقوقی جایگاه اقلیت های فرهنگی (دینی و قومی) توجه شود، همچنیندو نهاد فرهنگی جهت دهنده به ارتباطات بین فرهنگی، یعنی آموزش و رسانه، مورد تحلیلو بررسی قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

آموزش ، ارتباطات بین فرهنگی ، رسانه ، شهروندی عام و شهروندی خاص ، قانون اساسی ، مدیریت ارتباطات بین فرهنگی