نقش آفرینى دانشگاه در فرآیند توسعه پایدار، از رهگذر تولید سرمایه اجتماعى

اگرچه «توسعه پایدار» به آرمانی جهانی بدل شده است، اما دستیابی به آن نیازمند بازشناسی و بازاندیشی مفاهیم و یا بسته های هم گرا با این پندارژ زیست گرایانه است. از این رو، بخش گسترده ای از این نگاشته، مفهومی است؛ چرا که هدف این جستار، افزون بر بازکاوی مفاهیمی همچون «سرمایه اجتماعی» و گژراه هایی که روایت کنونی توسعه می پیماید، پافشاری بر نقش نهادهای تولید دانش و بایسته های بنیادین ماهیت دانشی است که می تواند بر کمیت و کیفیت سرمایه اجتماعی و در نهایت، بر توسعه پایدار، اثرگذار باشد. مفهوم پردازی و بهره گیری از رویکردی تحلیلی و نقادانه، نیازمند بازنگری نظام مند، تحلیلی و نقادانه است که بخشی از روش شناسی این نگاشته را پوشش می دهد و موجب دگرنویسی در سبک آن نیز شده است؛ اما پویشی در زیست تجربه های نهادهای بین المللی و برخی از کشورهای پیشرو، جنبه عملی تر بدان بخشیده است. بحث و جمع بندی، بر پایه بنیان های نظری و زیست تجربه ها نگاشته شده است و بر کیفیت، تناسب آموزش، بایسته های مفهومی و رویکردهای نوین آموزش آینده پای می فشارد، مفاهیمی که بازتاب آن در سرمایه اجتماعی شهروندان، می تواند مسیر توسعه پایدار را هموار سازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سرمایه اجتماعی ، دانشگاه ، آموزش ، آموزش عالی