تعیین اهمیت نسبی بخش های اقتصاد ایران با استفاده از تکنیک داده ستانده و اتخاذ رویکرد پیوندهای پسین و پیشین خالص

هدف این مقاله تعیین اهمیت نسبی فعالیت های اقتصادی ایران بااستفاده از رویکرد پیوندهای پسین و پیشین خالص و جدول داده ستانده ایران می باشد در مقایسه با سایر تکنیک ها استفاده از این تکنیک موجب می شود که از برآورد پیش از اندازه اهمیت بخش ها یا سنجش مضاعف پیوندها در رویکرد سنتی اجتناب شود و ماهیت دو گانه وابستگی بین یک بخش و کلیت اقتصاد بهتر مشخص می گردد نتیجه مطالعه نشان می دهد که اگرچه در روش پیوندهای ناخالص بیشتر بخش های کالایی نظیر کشاورزی و صنعت به عنوان بخش های حایز اهمیت ظاهر می شوند اما در رویکرد پیوندهای پسین و پیشین خالص بخش های دارای اهمیت نسبی بالا بیشتر مربوط به فعالیت های خدماتی نظیر خرد فروشی و عمدهفروشی هتل و رستوران آموزش و غیره می باشند که با توجه به نقش قابل توجه آنها در ساختار تولید و اشتغال در کشوری نظیر ایران این رویکرد مناسب تر به نظر می رسد

کلیدواژه ها:

پیوند پسین و پیشین ناخالص ، پیوندهای پسین و پیشین خالص ، بخش کلیدی ، ضریب فزاینده خالص تقاضا ، ضریب همبستگی