مقایسه عملکرد تئوری محدودیت ها با برنامه ریزی خطی فازی در مسائل تولید ترکیبی فازی

طی سالیان اخیر تئوری محدودیت ها به عنوان یک فلسفه ی مدیریتی موثر برای مسائل تولید ترکیبی در جهت افزایش سود به کار گرفته شده است . هدف اصلی این تئوری ، کسب پول و سودآوری از طریقی شناسایی گلوگاه ها و رفع یا هموار نمودن آنهاست . از سوی در اغلب سیستم های تولیدی برخی پارامترها ، قطعی نبوده و با نوعی ابهام همراه هستند. از این رو تئوری مجموعه های فازی به عنوان ابزاری مفید می تواند در این موارد ، مورد استفاده قرار گیرد. در این مقاله دو مساله تولید ترکیبی به کمک دو روش تئوری محدودیت ها و برنامه ریزی خطی فازی ، حل شده و مورد بررسی قرار می گیرند و در عین حال که نتایج آنها با هم مقایسه می شوند ، الگوریتمی نیز برمبنای تئوری محدودیت ها جهت حل مسائل تولید ترکیبی با زمان پردازش و ظرفیت فازی ارائه می گردد. نتایج اولیه نشان می دهند که تئوری محدودیت ها در مسائل چند گلوگاهی دارای کارایی چندانی نبوده و فقط در مسائل تک گلوگاهی می توانند مفید واقع شوند، در حالی که روش برنامه ریزی خطی فازی می تواند در کلیه مسائل تک گلوگاهی می توانند مفید واقع شوند ، در حالی که روش برنامه ریزی خطی فازی می تواند در کلیه مسائل تک گلوگاهی و چند گلوگاهی جواب های مناسبی به دست آورد . این در حالی است که در برخی از روشهای حل برنامه ریزی خطی فازی ، محدودیت هایی وجود دارند که نمی توان همواره جواب شرایط مورد نظر را در آنها یافت.

کلیدواژه ها:

تولید ترکیبی ، تئوری محدودیت ها ، تک گلوگاهی ، چند گلوگاهی ، برنامه ریزی خطی فازی ، زمان پردازش فازی ، ظرفیت فازی