رفتار ویسکوالاستیک ژل های سریش-بوراکس

اینولین جزء پلی ساکاریدی و بخش اصلی تشکیل دهنده سریش است که قابلیت انحلال در آب سرد(دردمای کم) را داشته ،به وسیله نمک های بورات(یون های بورات) قابل تبدیل به ژل است. ژل اینولین پیوندهای عرضی دایمی ندارد و این پیوندها در اثر برش قابلیت جابه جایی،حرکت وکاهش را دارند. واکنش تشکیل ژل واکنشی تعادلی است که دما اثر زیادی روی ان ندارد بلکه مقدار اینولین و عامل ژل کننده اثر قابل توجهی بر واکنش و در نتیجه بر خواص ریولوژی ژل دارد. مطالعه خواص ریولوژی ژل های آب پایه حاصل نشان می دهد که افزایش مقدار اینولین اثر افزایشی براستحکام ژل(مدول ذخیره) دارد. اما مقدار بوراکس(عامل ژل کننده) در حالت های مختلف کلویید(ناشی از مقدار سریش) آثار متفاوتی بر استحکام ژل دارد. همچنین رفتار رقیق شونده برشی برای گرانروی مختلط این ژل ها مشاهده می شود. ژل سریش (اینولین) در رده خاصی از ژل های آب پایه قرار می گیرد که در محدوده دمایی قابل کاربرد حالت ژل تغییر نکرده در حالت پایدار قرار دارد.صحت مدل دی جن درمورد این ژل بررسی شد که درمقادیر بیشتر سریش تطبیق بهتری مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

سریش ، اینولین ، بوراکس ، خواص ریولوژیکی ، استحکام ژل