آماده سازی و شناسایی غشاهای HDPE/EVA ورقی تخت به روش جدایی فاز با القای گرمایی

سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 660

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_IJPST-28-2_006

تاریخ نمایه سازی: 13 تیر 1396

چکیده مقاله:

با توجه به اینکه بهترین و ساده ترین روش برای بهبود غشاهای پلیمری، اصلاح ترکیب آنهاست، در پژوهش حاضر، غشاهای ترکیبی پلی اتیلن با چگالی زیاد( HDPE )به همراه اتیلن وینیل استات (EVA) به روش جدایی فاز با القای گرمایی تهیه شدند. اثر وجود EVA بر دمای بلوری شدن HDPE در مجاورت رقیق کننده، به کمک گرماسنجی پویشی تفاضلی ( DSC )شناسایی شد. براساس نتایج DSC ، وجود EVA اثر چندانی بر دمای بلوری شدن HDPE نداشته است. آزمون طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه( FTIR ) نشان داد، غشاهای دارای EVA در محدوده اعداد موجی 1248 و 1749 cm-1 نیز دارای پیک اند که به ترتیب نشان دهنده ارتعاش های کششی پیوندهای C-O و C=Oاست. درنتیجه، این طیف وجود EVA را تایید می کند. تراوایی آب غشاهای ترکیبی HDPE/EVAاندازه گیری و با غشاهای HDPE خالص مقایسه شد. نتایج نشان داد، وجود EVA تا % 5/ 2 وزنی موجب افزایش قابل توجه تراوایی آب شده و با افزایش مقدار EVA ، ساختار ورقی غشاها متراکم تر می شود. این موضوع کاهش تراوایی آب را در پی داشته است. نتایج به دست آمده به کمک آزمون تخلخل و تصاویر میکروسکوپ الکترونی پویشی تایید شد. نتایج اندازه گیری زاویه تماس آب، میکروسکوپی نیروی اتمی و مقدار جذب ایستای پروتیین کلاژن روی سطح غشاها نشان داد،وجود EVA تا % 5 وزنی موجب کاهش آبگریزی غشاهای ترکیبی شده است. با افزایش EVA تا10% وزنی به دلیل تغییرات ایجاد شده در شکل شناسی سطح، زاویه تماس آب و مقدار جذب کلاژنروی سطوح غشا افزایش یافته است. استحکام کششی غشاها نیز نشان داد، با افزایش نسبت وزنی EVA ، استحکام غشاها به علت برهم کنش بین گروه های قطبی EVA بهبود می یابد.

کلیدواژه ها:

پلی اتیلن با چگالی زیاد ، اتیلن وینیل استات ، غشای ورقی تخت ، جدایی فاز با القای گرمایی ، تراوایی آب

نویسندگان

زهرا شعیب

تبریز، دانشگاه صنعتی سهند،دانشکده مهندسی شیمی،مرکز تحقیقات فناوری غشا

رضا یگانی

تبریز، دانشگاه صنعتی سهند،دانشکده مهندسی شیمی،مرکز تحقیقات فناوری غشا

الهام شکری

تبریز، دانشگاه صنعتی سهند،دانشکده مهندسی شیمی،مرکز تحقیقات فناوری غشا