ارزیابی اثرگذاری میزان کشندگی ترکیبات آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب بر سن شکارگر Nesidiocoris tenuis با تغذیه از تخم های مینوز گوجه فرنگی Tuta absoluta

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 566

فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_IJPPS-47-1_008

تاریخ نمایه سازی: 7 اسفند 1395

چکیده مقاله:

تغییرپذیری رفتاری عامل های زیست بیو کنترل پس از در معرض ماندن آنها با ترکیب های آفتکش، باعث عدم موفقیت کنترل تلفیقی آفات در بسیاری از موارد شده است. در این بررسی ضمن انجام زیستسنجی روی حشره های کامل سن شکارگر Nesidiocoris tenuis به منظور تعیین سطح زیانبار بودن سه آفتکش آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب، اثرگذاری های جانبی این ترکیبات بر رفتار شکارگری سن شکارگر با تغذیه از تخم های مینوز گوجه فرنگی Tuta absoluta ارزیابی شد. آزمایش ها در شرایط آزمایشگاهی دمای 25 ±1 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 60±10 درصد و دوره نوری 16:8 تاریکی:روشنایی انجام گرفت. از غلظت زیرکشنده ترکیب ها به صورت نهشت خشک روی برگ در مدت زمان 24 ساعت برای در معرض قرار گرفتن حشره کامل شکارگر استفاده شد. مقادیر LC50 برای سه ترکیب آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب به ترتیب 33/40و36/55و204/43 میلی گرم ماده مؤثره بر لیتر و مقادیر LC30 به ترتیب 20/42 30/38و181/53 میلی گرم ماده مؤثره بر لیتر برآورد شد. همه ترکیب های موردبررسی، نرخ حمله شکارگر را به صورت معنی داری کاهش دادند، هرچند بیشترین تأثیر در تیمار ایندوکساکارب مشاهده شد. همچنین دو ترکیب ایندوکساکارب و استامیپرید سبب افزایش معنی دار زمان دستیابی شکارگر در مقایسه با شاهد شدند که میزان افزایش حاصله در تیمار حشره کش ایندوکساکارب بیشتر از دیگر ترکیبات بوده است. آبامکتین با کمترین تأثیر رفتاری را در بین ترکیبات مورد آزمایش داشته است. بر پایه شاخص تأثیر کلE در طبقه بندی IOBC استامی پرید 85 درصد و پس از آن ایندوکساکارب 77 درصد برای سن شکارگر N. tenuis زیان آور بوده و آبامکتین 38 درصد کم زیان ارزیابی شد

کلیدواژه ها:

نویسندگان

جواد خوشابی

گروه گیاه پزشکی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج

قدرت اله صباحی

گروه گیاه پزشکی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج

ایمان شریفیان

گروه گیاه پزشکی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج