بررسی اثر فلاونوئیدها در القای مقاومت علیه پوسیدگی طوقه و ریشه گیاه لوبیا ناشی از Rhizoctonia solani

در این پژوهش، برای تعیین سطوح مقاومت رقم های لوبیا به Rhizoctonia solani عامل پوسیدگی طوقه و ریشه آزمون بیماری زایی به دو روش دیسک برگی در شرایط آزمایشگاه و مایه زنی گیاه چه ها در گلخانه انجام شد. سپس حساس ترین رقم لوبیا (رقم ناز، به دلیل دارا بودن توجیه اقتصادی) برای ارزیابی امکان القای مقاومت با فلاونوئیدهایی نظیر کوئرستین (Quercetin) نارینجنین (Naringenin) و بررسی برخی سازوکار های دخیل در القای مقاومت استفاده شد. جهت بررسی تاثیر غلظت های مختلف (100 تا 400 میکروگرم بر میلی لیتر) این فلاونوئیدها در القاء مقاومت در لوبیا علیه R. solani، گیاه چه ها با غلظت های مختلف فلاونوئیدها تیمار شدند. گیاهان تیمارشده و شاهد با قارچ بیمارگر مایه زنی شدند و شاخص بیماری یک هفته بعد از مایه زنی محاسبه شد. نتیجه ها نشان دادند که غلظت های مختلف کوئرستین و نارینجنین در کاهش شاخص بیماری تاثیر متفاوتی داشتند. کوئرستین در غلظت های 200 تا 400 میکروگرم در میلی لیتر موجب کاهش معنی دار پیشرفت بیماری شد و بهترین فاصله زمانی بین تیمار و مایه زنی سه روز بود. غلظت های 100 و 200 میکروگرم بر میلی لیتر نارینجنین و 100 میکروگرم بر میلی لیتر کوئرستین باعث کاهش معنی دار پیشرفت بیماری نشد. ارزیابی سطوح کالوز، سوپراکسید و هیدروژن پراکسید در گیاه چه های تیمارشده با کوئرستین در زمان های مختلف پس از مایه زنی توسط R. solani نشان داد که کوئرستین با افزایش سرعت و شدت تولید این ترکیب های دفاعی موجب القای مقاومت در لوبیا علیه بیمارگر می شود.

کلیدواژه ها:

سازوکار های دفاعی ، کالوز ، کوئرستین ، مقاومت القایی ، نارنجنین