اثر حلال های قطبی مختلف و غلظت پایدارکننده و کمک پایدارکننده بر پلیمرشدن پراکنشی استیرن

فرضیه: پلیمرشدن پراکنشی روش منحصر به فردی برای تولید ذرات پلیمری یکنواخت در محدوده میکرومتر است. پلیمر تهیه شده با این روش می تواند در کاربردهای گسترده استفاده شود. فهم چگونگی اثر پارامترهای فرایندی بر اندازه ذرات و توزیع آن در پلیمرشدن پراکنشی اهمیت بسزایی دارد. هدف اصلی این مقاله، بررسی اثر پارامترهای فرایندی بر اندازه ذرات و توزیع آن در میکروکره های پلی استیرن سنتزشده به روش پلیمرشدن پراکنشی است.روش ها: پلیمرشدن پراکنشی در دمای C°65، به مدت h 24 درون لوله آزمایش انجام شد. اثر نوع حلال، مقدار پایدارکننده و کمک پایدارکننده بر اندازه ذرات میکروکره های پلی استیرن و توزیع اندازه آن ها با میکروسکوپی الکترونی پویشی (SEM) و نرم افزار Image J بررسی شد. همچنین، اثر مخلوط حلال و غلظت کمک پایدارکننده بر وزن های مولکولی و توزیع آن (PDI) در نمونه ها با سوانگاری ژل تراوشی (GPC) ارزیابی شد.یافته ها: نتایج شکل شناسی نمونه ها نشان داد، افزایش طول آلیفاتیک حلال های قطبی اثر دوگانه ای بر اندازه ذرات و توزیع آن دارد. با افزایش طول آلیفاتیک حلال ابتدا اندازه ذرات بزرگ تر و توزیع آن پهن تر می شود، سپس افزایش بیشتر طول آلیفاتیک موجب ایجاد ذرات تک توزیعی با اندازه ذرات به مراتب کوچک تر می شود. افزودن آب به حلال اتانول نسبت به حلال اتانول خالص موجب کاهش اندازه ذرات، افزایش وزن های مولکولی و شاخص توزیع آن ها شد. با افزایش غلظت پایدارکننده اندازه ذرات و توزیع آن کاهش یافت. افزون براین، افزودن کمک پایدارکننده به سامانه اثر چندانی بر اندازه ذرات و توزیع آن نداشت. با وجود این، افزودن آن موجب افزایش وزن مولکولی و شاخص توزیع میکروکره های پلی استیرن شد.

کلیدواژه ها:

پلیمرشدن پراکنشی ، استیرن ، میکروکره ، میکروسکوپی الکترونی پویشی ، سوانگاری ژل تراوشی