عوامل موثر در دستیابی به توافق هسته ای در دولت یازدهم

یکی از چالش برانگیزترین مباحث سیاست خارجی ایران، طی سالهای 1381 تا 1394 موضوع پرونده هسته ای بود. در طول این سالها دولت هشتم و نهم هر یک به نوعی در پی دستیابی به توافق برآمدند؛ اما این مهم تنها در دولت یازدهم محقق شد. این شرایط، به طرح این سوال منجر میگردد که چه عواملی بر تصمیم گیری رهبران سیاسی ایران و توفیق آنان در شکل گیری یک توافق بین المللی در این مقطع زمانی تاثیر گذاشت فرضیه پژوهش حاضر ، بر این استدلال استوار است که طبق نظریه تصمیم گیری روزنا از میان متغیرهای 5 گانه در تصمیمگیری، عامل فرد، جامعه و نظام بین الملل بیشترین تاثیرگذار ی را در دستیابی به توافق ایفا کرده اند. یافته های پژوهش، از ویژگی های شخصیتی حسن روحانی، خواسته مردم برای پایان تحریمها و احقاق حق هسته ای و استقبال جامعه جهانی از ریاست جمهوری حسن روحانی به عنوان مهمترین عوامل در به سرانجام رسیدن پرونده هسته ای یاد میکند. بااینحال تاثیر متغیرهای دیگر، همچون نقش بوروکراتیک را در این میان نادیده نمی انگارد . روش پژوهش حاضر، توصیفی است.

کلیدواژه ها:

توافق هسته ای ، جیمز روزنا ، تصمیم گیری ، ایران ، دولت یازدهم