اندیشه های فردوسی و نظریه های روابط بین الملل واقع گرایی یا آرمان گرایی

شاهنامه فردوسی یکی از گنجینه های ادب فارسی است که آن را چونان سندی که در بردارنده هویت باستانی و اصیل ایرانیباشد، دانسته اند. این اثر عموما از زاویه ادبی و تاریخی مورد توجه واقع شده و کمتر به انعکاس مفاهیم و پدیده های سیاسی درآن توجه شده است. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که نگاه فردوسی در شاهنامه به پدیده های سیاسی و جهان پیرامونخود به کدامیک از رویکردهای نظری در روابط بین الملل نزدیکتر است فردوسی را باید یک واقع گرای سیاسی بخوانیم یایک آرمانگرا برای این منظور از روش تطبیقی استفاده شده و تلاش گردیده است تا با استخراج مهمترین شاخصه های دونظریه فوق، ارزیابی از اندیشه های فردوسی حاصل شود. یافته های پژوهش نشان می دهد درحالیکه فردوسی به لحاظ مباحثفرانظری به دیدگاه های سازه انگارانه نزدیک است، اما در مباحث نظری او را باید یک واقع گرا خواند. این نکته به ویژه درتفسیرهایی که از سرشت انسان، جنگ، قدرت و امنیت به دست می دهد بیش از هر چیز نمایان است. با این توضیح کهنزدیک می شود.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، واقعگرایی ، آرمانگرایی ، جنگ ، صلح ، قدرت