نقد برون گفتمانی پارادایم های عدالت در اندیشه سیاسی غرب

هدف مقاله حاضر، واکاوی و نقد پارادایم های گوناگون فلسفی فرد در باب عدالت است. از آغاز شکل گیری فلسفه سیاسی در یونان باستان، مفهوم عدالت در کانون توجه بوده است. ماحصل جدال های نظری و معرفتی در مورد مقوله عدالت، شکل گیری پارادایم های فکری تاریخی متفاوت در اندیشه سیاسی غرب بوده که می توان ان ها را در سه دسته کلان پارادایم کلاسیک، مدرن و پسامدرن جای داد؛ اما در درون هر کدام از این پارادایم ها، شباهت ها و تفاوت هایی رخ نمایی می کند. به نظر می رسد این پارادایم ها، کمتر مورد نقد برون گفتمانی قرار گرفته اند. از این رو، پژوهش حاضر حول این پرسش ها شکل گرفته است: 1. مهم ترین وجه تمایز، میان پاردایم های عدالت در اندیشه مغرب زمین چیست 2. از منظر برون گفتمانی، چه نقدهایی می توان بر این پاردایم ها وارد نمود یافته های پژوهش بر مبنای رویکرد نظری تحلیل گفتمان انتقادی، حاکی از آن است که وجه ممیزه پاردایم کلاسیک، عدالت متافیزیک گونه، وجه ممیزه پارادایم کلاسیک، ماتریالیستی بودن عدالت در پاردایم مدرن و بی بنیانی وضدجوهرگرایی بودن مقوله عدالت در پاردایم پسامدرن، مهم ترین انتقادات برون گفتمانی از پاردایم های مذکور حاکم بر دنیای غرب است. در مجموع، یافته های این مقاله دیدگاه نظری انقلاب تدگار در ایران و محرومیت نسبی را در تحولات اجتماعی اسلامی در ایران معاصر تاید نکرد، نه از این منظر که تحولات اجتماعی در ایران انطباق با نظریه را ندارد، بلکه بخشی از تحولات انقلابی درحوزه تبعیض و درک شکاف با این نظریه همخوانی داشته و برخی نیز به علت ماهیت و محتوای انقلاب اسلامی، ابطال پذیر می باشد. در نتیجه، هر انقلاب یک تیوری خاص خود را دارد و. براساس هویت، فرهنگ، اجتماع خود شکل گرفته و تولید می شود.

کلیدواژه ها:

اندیشه سیاسی فرد ، عدالت ، مطلق انگاری ، عدالت مطلق انگاری ، اومانیسم ، ماتریالیستم ، نسبی گرایی