بررسی اثر محیط کشت پایه و تیمار هورمونی بر شاخه زایی گل محمدی

گل محمدی[1] از نظر اقتصادی یکی از مهم ترین گیاهان دارویی و معطر در ایران است. این گیاه به­طور معمول با روش غیرجنسی (جوانه زدن، بذرافشانی، قلمه زدن،  بن شاخه و ...) تکثیر می­شود. تکثیر گل محمدی به­طور معمول، به­دلیل عدم تشکیل ریشه­های نابه جا به­سختی انجام می­شود. کشت درون شیشه­ای روش جایگزینی برای تکثیر رویشی (غیرجنسی) پایه­های اصلاح شده این گیاه است. برای این کار، قطعات تک گره شاخه­های جوانه­دار جانبی از بوته­ها جدا شدند. جداکشت­های تک گره به­طور سطحی با هیپوکلریت سدیم 2/1% ، به مدت 15 دقیقه سترون شدند و بر محیط های کشت موراشیگ و اسکوگ (MS) و Lepoivre و Quoirin (QL) قرار گرفتند. در مرحله شاخه­زایی، اثر هورمون­های کینتین (Kin) و بنزیل آمینو پورین (BAP) بررسی شد. در این مرحله محیط کشت QL بر MS برتری داشت. بهترین ترکیب تنظیم­کننده رشد، BAP با غلظت 5 میلی­گرم در لیتر و Kin با غلظت 5/1 میلی­گرم در لیتر بود.  

کلیدواژه ها:

تنظیم کننده های رشد ، ریزازدیادی ، شاخه زایی ، گل محمدی