نقش مخاطب درنگاهداشت شبیه خوانی

شبیه خوانی سنتی نمایشی است که مضمون غالب آن را نمایش واقعه های تاریخی مذهبی زندگی و مصایب خاندان پیامبر و به ویژه واقعه کربلا تشکیل میدهد جنبه ایینی این سنت نمایشی به گونه ای است که مخاطب سنتی درنسبتی خاص باآن قرار میگیرد و این ویژگی دربرداشت و فهم مخاطب ازآن نقش عمده ای ایفا می کند درحالیکه فهم مخاطب نیز شکل نخواهد گرفت مگربه واسطه تماشاکردن قدسیانه و فهم پیشین برامده ازمتن سنت ازسویی دیگر به دلیل ارتباط دوسویه بین مخاطب و این نمایش شبیه خوانی نیزجز باوجود مخاطبانی که به فهم آن نایل آیند تداوم نخواهد یافت این نوشته بران است تابراساس رویکرد پدیدارشناختی هرمنوتیکی تفاوت مخاطب باتماشاگرصرف را درشبیه خوانی مشخص کرده و نشان دهد که مخاطب درشبیه خوانی نقش نگاهبان کارهنری را ایفا کرده و درنهایت دراین نمایش چهاروجه مخاطب بازیگر، نگاهبان شاعرشکل میگیرد

کلیدواژه ها:

شبیه خوانی ، مخاطب ، پدیدارشناسی ، هرمنوتیک ، نگاهداشت ، تماشاکردن قدسی