تاملی جامعه شناختی پیرامون کاربردهای گفتمانی نمی دانم درزبان فارسی درپرتوالگوی هایمز

پژوهش پیشرو برآن است تادربسترالگوی هایمز 1967به کنکاش و شناسایی کاربردهای گفتمانی نمی دانم درزبان فارسی بپردازد این تحقیق ازنوع کیفی بوده و جمع اوری داده های موردنیاز برمبنای مشاهده درمحیط طبیعی و به شکل هدفمند صورت گرفته است به این صورت که تعداد 450بافت طبیعی که افراد درتعاملات روزمره خود مورد استفاده قرار میدادند و درآنها قطعه زبانی نمی دانم بکاررفته بود ضبط گردید و براساس الگوی هایمز تحلیل و بررسی موشکافانه قرارگرفت نتایج حاصل ازپژوهش حاکی ازآن است که انگیزه نهفته درکاربرد نمی دانم درشرایطی که گوینده دارای اطلاعات موردنیاز برای ارایه به مخاطب می باشد دراغلب موارد تلاش برای ملاحظه منزلت اجتماعی پایبندی به اصول ادب و حفظ وجهه مخاطب است براین اساس میتوان پنج کاربرد اصلی حفظ وجهه، اجتناب ازبروز تناقض و اختلاف نظر، نشانه غیرمستقیم گویی، نشانه عدم اطمینان واجتناب ازتعهدوکاهش بارمسیولیت را برای این قطعه زبانی درزبان فارسی برشمرد

کلیدواژه ها:

مدل هایمز ، ادب ، وجهه ، نمی دانم