تاثیر پیش تیمار خشکی بر افزایش تحمل به تنش خشکی دو گونه چمن بنت گراس خزنده ( Agrostis stolonifera cv. Palustris ) و فستوکای پابلند ( Festuca arundinacea cv. Greystone )

پیش تیمار خشکی، اجرای آبیاری با تکرار کم و در فواصل طولانی، به منظور توسعه سیستم ریشه و کاهش خسارت خشکی در گیاهان است. در پژوهش حاضر، اثر پیش تیمار خشکی به مدت سی روز در افزایش تحمل به تنش خشکی در دو گونه چمن بنتگراس خزنده و فستوکای پابلند ارزیابی شد. گیاهان پیشتیمار شده و شاهد به مدت پنجاه روز تحت تاثیر تنش خشکی بر اساس سطوح مختلف نیروی مکش خاک 23-20)، 43-40، 53-50 و 73-70 سانتیبار) قرارگرفتند. در پایان این دوره، به مدت پانزده روز به منظور رشد مجدد، رطوبت خاک در حد ظرفیت زراعی حفظ شد. نتایج نشان داد که پیشتیمار خشکی به طور معناداری سبب کاهش طول شاخساره و افزایش طول ریشه در دو گونه چمن شد. گیاهان پیشتیمار شده در مقایسه با گیاهان شاهد وزن تر و خشک شاخساره، همچنین میزان نشت الکترولیت کمتری را در هر یک از سطوح تنش خشکی نشان دادند. علاوه بر این، گیاهان پیشتیمار شده در مرحله رشد مجدد از نظر نشت الکترولیت کاهش بیشتری نشان دادند. پیشتیمار خشکی در چمن فستوکای پابلند میزان محتوای نسبی آب برگ را در پایان پنجاه روز تنش خشکی، همچنین در مرحله رشد مجدد کاهش داد، اما در بنتگراس خزنده سبب حفظ محتوای نسبی آب برگ تا سطح شاهد شد. در مجموع، به نظر میرسد که گیاهان پیشتیمار شده با افزایش طول ریشه، کاهش طول شاخساره، کاهش نشت الکترولیت و حفظ میزان محتوای نسبی آب برگ، تحمل به تنش خشکی را در دو گونه چمن افزایش داده است.

کلیدواژه ها:

تنش آب ، رشد مجدد ، کم آبی ، مقاومسازی ، نشت الکترولیت