ارزیابی اثر کشت مخلوط تاخیری آفتابگردان و باقلا بر عملکرد و کارایی استفاده از زمین

این آزمایش به منظور بررسی اجزای عملکرد، عملکرد و نسبت برابری زمین تحت تاثیر کشت مخلوط تاخیری آفتابگردان و باقلا، درقالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه پیام نور استان آذربایجان غربی - شهرستان نقده در سال زراعی 92-1391 به اجرا درآمد. تیمارهای آزمایش شامل کشت مخلوط ردیفی (یک ردیف باقلا + یک ردیف آفتابگردان )، کشت مخلوط نواری (دو ردیف باقلا + چهار ردیف آفتابگردان، چهار ردیف باقلا + دو ردیف آفتابگردان و سه ردیف باقلا + سه ردیف آفتابگردان) و کشت خالص باقلا و آفتابگردان بود. الگوهای کشت مخلوط تاخیری اثر معناداری بر صفات مورد مطالعه دو گیاه آفتابگردان و باقلا (بهجز تعداد دانه در نیام باقلا) داشت. بیشترین عملکرد دانه آفتابگردان (4140 کیلوگرم در هکتار) و باقلا (3/2567کیلوگرم در هکتار) از کشت مخلوط ردیفی و کمترین مقادیر عملکرد دانه آفتابگردان (7/3136 کیلوگرم در هکتار) و باقلا (1957کیلوگرم در هکتار) از کشت خالص بهدست آمد. درصد روغن آفتابگردان در تمامی تیمارهای کشت مخلوط بیشتر از تیمار کشت خالص بود. بیشترین نسبت برابری زمین (85/LER1 (= و کاهش یا افزایش عملکرد واقعی کل (67/1=AYL (از کشت ردیفی وبیشترین سودمندی کشت مخلوط (25/IA1 (= از کشت مخلوط چهار ردیف باقلا + دو ردیف آفتابگردان بهدست آمد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از کشت مخلوط تاخیری راهکار مناسبی برای استفاده بهتر از منابع محیطی و افزایش تولید محصول درمقایسه با کشت خالص دو گونه دارد.

کلیدواژه ها:

درصد روغن ، سودمندی کشت مخلوط ، عملکرد دانه ، کاهش یا افزایش عملکرد واقعی کل ، نسبت برابری زمین