اثربخشی معنادرمانی گروهی بر تاب آوری زنان دارای نشانه های ناگویی هیجانی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی یک پروتکل معنادرمانی گروهی بر تاب آوری زنان دارای نشانه­های ناگویی هیجانی انجام شد. روش: روش انجام پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل زنان آلکسیتایمی مراجعه کننده به مراکز درمانی سطح شهر تبریز در فاصله زمانی 4 ماهه بود. از بین این افراد با بهره گیری از مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو(TAS-20) 24نفر به عنوان نمونه غربال شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل(12 نفره) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 90 دقیقه­ای تحت آموزش معنا درمانی قرار گرفتند در حالیکه گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. آزمودنی های هر دو گروه مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون(CD‐RISC) را در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. اطلاعات استخراج شد و  تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: یافته­ه ای این پژوهش نشان داد که معنادرمانی گروهی پس از 10 جلسه، اثر معنی داری بر میانگین نمرات تاب­آوری گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون داشته است. ­ نتیجه گیری: بر اساس یافته­های حاصل از پژوهش حاضر، معنادرمانی گروهی می تواند یک مداخله اثرگذار مفید برای افزایش تاب آوری زنان آلکسی تایمی باشد و لذا به بالینگران در کار با این بیماران توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، ناگویی هیجانی ، معنادرمانی گروهی ، زنان