خوشبینی در شعر ایلیا ابوماضی ومحمد حسین شهریار

بدون شک نویسندگان ، ادبا وناقدان در سال های اخیر، توجه قابل ملاحظه ای به ادبیات تطبیقی داشته اند؛ زیرا ماهیت این نوع ادبیات، پژوهشگر را به تحقیق و جستجو در این زمینه سوق می دهد. با این وجود، تلاش های صورت گرفته در این زمینه، ناچیز به نظر می رسد و نیاز به دقت و کوشش بیشتری دارد. از اینرو، این نوشتار بر آن است تا با بررسی خوشبینی در شعر ایلیا ابو ماضی ومحمد حسین شهریار، سهمی هرچند کوچک در پژوهش های تطبیقی داشته باشد.نوشتار حاضر، با تکیه بر مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی که شرط تطبیق را صرفا وجود زمینه های تاثیر وتاثر نمی داند، از این منظر به این پژوهش پرداخته است ومی کوشد ضمن ارایه معنای خوشبینی واشاره به جلوه های آن نزد بعضی از شاعران معاصر فارسی وعربی، به بررسی مفاهیم عمیق وارزشمند تسلیم در برابر قضا وقدر، معاد، استفاده از طبیعت زیبای خداوند، ترویج محبت، عشق به زندگی، صبر و نکات مشترک و اختلاف در شعر آن ها بپردازد. پژوهش حاضر در پایان به این نتیجه می رسد که شهریار از ابوماضی خوشبین تر است زیرا ابوماضی را نسبت به زندگی در پاره ای از موارد ، دچار شک و تردید می بیند

کلیدواژه ها:

ابو ماضی ، ادبیات تطبیقی ، خوشبینی ، شهریار.