وحدت وجود در مثنوی مولانا و تاییه ابن فارض علمی- پژوهشی

ابنفارض از بزرگترین سرایندگان شعر صوفیانه درادبیات عرب است و مولانا، خداوندگار عشق و عرفان درادبیات فارسی است که زیباترین و مهمترین مضامین عرفانی در اشعار آن دو یافت می شود. جهان بینی و نگرش این دو عارف بزرگ، با یکدیگر شباهت های قابل توجهی دارد و در بسیاری از موضوعات عرفانی، مشابهت و مطابقت تام دارد و زیربنا و شالوده اعتقادشان بر وحدت وجود و ادراک آن است.نظریه وحدت وجود ، از مهمترین مباحثی است که در عرفان از دیرباز مطرح بوده است؛ تا زمانی که ابنعربی در قرن هفتم آن را به صورت حکمی و فلسفی بیان کرد. بنابراین اندیشه این دو عارف بزرگ، از جهاتی شبیه به اندیشه های ابنعربی است، با این تفاوت که ابن عربی، به صورت مستدل و معقول مسیله وحدت وجود را مطرح کرده و مولانا و ابنفارض، به صورت عاشقانه و با زبان شعر آن را بیان کرده اند. این دو عارف بزرگ، اگرچه هرکدام شیوه خاصی در سلوک داشته اند، به یک نتیجه واحد رسیدهاند و آن، رسیدن به وحدت از طریق عشق و شهود و فنا و... است. این امر، اقتضا داشت تا مقوله وحدت وجود و چگونگی نایل شدن به آن، در اندیشه و آثار منظوم این دو عارف شاعر بررسی و مقایسه شود

کلیدواژه ها:

مولوی ، ابن فارض ، ابنعربی ، وحدت ، وحدت وجود.