بررسی رابطه هوش استراتژیک مدیران عملیاتی با اثربخشی تیم های خودگردان شرکت فولاد مبارکه

هوش استراتژیک به عنوان یک عامل تعیین کننده در تصمیم گیری موفق، نیازمند توصیف تهدیدها، خطرات و فرصت ها به شکلی مفید می باشد. به نحوی که از طریق آن بتوان برنامه ها و خط مشی های سازمان را توسعه بخشید. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش استراتژیک مدیران عملیاتی با اثربخشی تیم های خودگردان شرکت فولاد مبارکه می باشد. لذا در این پژوهش یک مدل مفهومی که ترکیبی از اجزای هوش استراتژیک و شاخص های اثربخشی تیم های خودگردان بود، ارایه گردید. جامعه آماری پژوهش شامل مدیران عملیاتی به تعداد 450 نفر مشخص گردید. سپس پرسشنامه ای طراحی و برای تایید روایی برای چند تن از اساتید صاحب نظر در این حوزه ارسال گشت و پس از انجام اصلاحات لازم، پرسشنامه ها تهیه و در بین نمونه آماری توزیع گردید که از میان 108 پرسشنامه برگشت داده شد که پس از حذف پرسشنامه های مخدوش، داده های 102 پرسشنامه توسط نرم افزار پی.ال.اس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج این پژوهش حاکی از تایید فرضیه اصلی می باشد و بیانگر این مطلب است که هوش استراتژیک به میزان 65 درصد از تغییرات اثربخشی تیم های خودگردان را تبیین می کند. از بین فرضیه های فرعی، فرضیه های تاثیر هوش تجاری مدیران عملیاتی بر اثربخشی تیم های خودگردان و تاثیر مدیریت دانش بر اثربخشی تیم های خودگردان تایید گردیدند و بیانگر این مطلب است که هوش تجاری به میزان 37 درصد و مدیریت دانش به میزان 23 درصد از تغییرات اثربخشی تیم های خودگردان را تبیین می کند اما فرضیه ی تاثیر هوش رقابتی مدیران عملیاتی بر اثربخشی تیم های خودگردان تایید نگردید.

کلیدواژه ها:

هوش استراتژیک ، تیم های خودگردان ، هوش تجاری ، هوش رقابتی ، مدیریت دانش ، مدیران عملیاتی