توسعه فناوری در کشور با بازبینی برنامه درسی رشته های مهندسی

یکی از عوامل مهم رشد اقتصادی و افزایش توان کشورها در عرصه رقابت پذیری، توجه ویژه به نوآوری وفناوری است. تردیدی نیست که دانش و فناوری اساسی ترین عناصر جریان توسعه اقتصادی است و کشورهای موفق وپیشرو آنهایی هستند که بتوانند نوآوری های علمی و فنی را به ثروت تبدیل کنند. ایران نیز باید به منظور همگام شدن باجریان این رشد پرشتاب ، همواره تلاش کند با تولید محصولات صنعتی مبتنی بر علم و فناوری، توسعه اقتصادی کشور راتسریع کند. نقش دانشگاه ها در مدیریت و برنامه ریزی کشورها بالاخص در توسعه فناوری بسیار مهم و در حال تغییراتجدی است. هدف اصلی دانشگاه های نسل اول مبتنی بر آموزش مستقیم بنا شد و این هدف در دانشگاه های نسل دوم(درحال حاضر) بر اساس آموزش مبتنی بر پژوهش و آموزش برای انجام پژوهش تغییر یافت. در نسل سوم دانشگاه ها،همزمان با آموزش نیروی انسانی برای تولید علم و توسعه فناوری در حل مسائل و مشکلات رایج، تولید کار وثروت آفرینی نیز در اهداف و برنامه هایشان قرار خواهد گرفت. انتظار می رود که در نسل چهارم دانشگاه ها، اضافه بروظایف نسل سوم، تربیت خلاق و نوآور و خلاقیت و نوآوری حرکت کنند. بنابراین با پیشرفت علم و فناوری و جهانیشدن آموزش مهندسی، ضرورت بازنگری مستمر در اهداف، ساختارها و روشهای نوین نظام آموزش مهندسی متناسب بانیازهای کشور در همراهی با تحولات جهانی بیش ازپیش احساس می شود. این مقاله دروس موردنیاز برای تربیت نیرویانسانی در توسعه فناوری در کشور را بررسی میکند و با مطالعه و بازبینی برنامه های درسی موجود در دوره هایکارشناسی و کارشناسی ارشد پنج رشته مهندسی منتخب و مؤثرتر را به عنوان مطالعه موردی و نمونه، شامل مهندسیمکانیک، مهندسی برق، مهندسی نفت، مهندسی شیمی و مهندسی نساجی برای توانمندسازی دانشجویان مهندسیکمبودهای موجود استخراج و تحلیل میکند و پیشنهاداتی ارائه میدهد. سپس به راه های تقویت ارتباط مؤثرتر صنعت بادانشگاه برای آموزش مفیدتر و موثرتر فناوری در رشته های مهندسی می پردازد.

کلیدواژه ها:

آموزش مهندسی ، فناوری ، نوآوری ، دروس کارشناسی و کارشناسی ارشد ، دوره های کارورزی