عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری به عنوان یک قرارگاه رفتاری کارآمد

محیط زندگی با تعریف روشن عرصه های فردی و جمعی و ایجاد سلسله مراتب فضایی سامان می یابد وعرصه های تعریف شده احساس تعلق افراد را به محیط را افزایش می دهد. محیط های آموزشی ازجمله محیط آموزشمعماری نیز به چنین عرصه هایی نیاز دارند. این مقاله، عرصه کار فردی در کارگاه طراحی معماری را به عنوان مکملی برایعرصه کار جمعی و عاملی تاثیرگذار بر کیفیت محیط آموزش مطرح می کند. هدف این پژوهش کیفی معرفی عرصه کارفردی به عنوان قرارگاه رفتاری کارآمد در کارگاه طراحی معماری است. روش تحقیق، تحلیلی توصیفی است و روشعملی آن استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی 12 دانشکده معماری در 10 کشور جهان به صورت مشاهده، مصاحبه است.به منظور برخورد با طیفی وسیع، نمونه ها از نقاط مختلف جهان انتخاب شد و برای فراهم شدن امکان مقایسه، اطلاعاتجمع آوری و در قالب جدول هایی با ساختار یکسان تنظیم شده است. در راستای پژوهش، لزوم وجود عرصه کار فردی درکارگاه از دو جهت آموزش معماری و علوم رفتاری بررسی شده است. نمونه های موردی نیز بر اساس شاخصه هایشکل گیری عرصه کار فردی به عنوان یک قرارگاه رفتاری مورد بررسی قرارگرفته اند. نتایج نشان می دهد تعریف عرصه کارفردی بنا به نیاز واقعی دانشجویان صورت گرفته و تاثیر مثبتی بر یادگیری و افزایش حس تعلق آنها به محیط آموزشیمی گذارد. باتوجهبه سیاست های آموزشی و قابلیت های فضایی، این عرصه قلمروهایی با طیفی از مرزهای فیزیکی تا مرزهایروانی رادربرمی گیرد. در پایان می توان گفت، تعریف عرصه کار فردی با مرزهایی روشن، در عین انعطاف پذیری و حفظارتباط آن با عرصه کارجمعی، این قلمرو را به فضایی کارآمد تبدیل خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش طراحی ، کارگاه طراحی معماری ، عرصه کار فردی ، قرارگاه رفتاری ، انعطاف پذیری