تدریس به روش حل مساله براساس نظریه شونفیلد و سنجش میزان اثربخشی آن

این مقاله تدریس به روش حل مساله را با تاکید بر نظریه حل مساله ریاضی شونفیلد بررسی می­کند و هدف آنتعیین تاثیر این طریق بر بهبود باورهای دانش آموزان در زمینه حل مساله و اثر بخشی آن در افزایش فعالیت­های گروهی و مهارت حل مساله آنان است؛ که به شیوه نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه، در دوره دبیرستان مورد بررسی قرار گرفته است. معلم گروه آزمایش تحت آموزش نظریه حل مساله ریاضی شونفیلد به صورت یک دوره ضمن خدمت قرار گرفته است و معلم گروه گواه، آموزشی دریافت نکرده است. از پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش پیشرفت حل مساله دانش آموزان و از پرسش­نامه برای سنجش باورها و میزان فعالیت گروهی آنها در قبل و بعد از آموزش استفاده شده است. نتایج تحلیل آزمونt  نشان می دهد که میان تدریس حل مساله بر اساس نظریه شونفیلد و فعالیت گروهی دانش آموزان در زمینه حل مساله (۰۱/۰p< و۵۹۵/۳t=)، و همچنین مهارت حل مساله ریاضی (۰۵/۰p< و۵۶۷/۳t=)، در فراگیران تفاوت معنادار (در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه) وجود دارد. نتایج تحلیل آزمونu  نشان می­دهد که میان تدریس به روش حل مساله بر اساس نظریه شونفیلد و باورهای دانش آموزان (۰۱/۰ p<و۳۴۹/۴- z=)، تفاوت معنی دار (در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه) وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روش حل مساله ، نظریه شونفیلد ، باورها ، آموزش ضمن خدمت ، فعالیت گروهی