تدوین یک مدل ساختاری پیشرفت تحصیلی بر پایه ویژگی های روانشناختی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین متغیرهایی است که بیشترین تاثیرگذاری را بر روی پیشرفت تحصیلی در بین دانشجویان شهر تهران در سال تحصیلی 93 دارند. جامعه آماری موردنظر همه دانشجویان شهر تهران بود که از بین آنان تعداد 400 نفر به عنوان نمونه در رشته های مختلف و به روش در دسترس انتخاب شدند. این پژوهش به روش تحلیل مسیر انجام شد و ابزارهای پژوهش شامل آزمون منبع کنترل راتر، آزمون خلاقیت عابدی، آزمون خودپنداره دلاور و آزمون انگیزش پیشرفت هرمنس بود. یافته های به دست آمده حاکی از برازش الگو با داده ها بود. تمامی متغیرها بر روی پیشرفت تحصیلی اثرات مستقیم معناداری داشتند و اثرات غیرمستقیم خلاقیت بر پیشرفت تحصیلی نیز معنادار به دست آمد. انگیزش تحصیلی، خلاقیت و خودپنداره تحصیلی و همچنین منبع کنترل از عوامل موثر بر پیشرفت تحصیلی می باشند. با افزایش انگیزش تحصیلی، خلاقیت و خودپنداره تحصیلی میزان پیشرفت تحصیلی افزایش می یابد و منبع کنترل درونی منجر به پیشرفت تحصیلی بالاتر می شود. لذا پیشنهاد می شود برای ارتقاء پیشرفت تحصیلی دانشجویان به این ویژگی ها توجه گردد.

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت ، پیشرفت تحصیلی ، تحلیل مسیر ، خلاقیت ، منبع کنترل