اثر آموزش بر سلامت در ایران: رویکرد تابع تولید

رشد روز افزون بیماری های غیر مسری و هزینه های هنگفت مراقبت های بهداشتی و درمانی سبب توجه بیشتر سیاست گزاران به امر آموزش برای، بهبود سلامت جامعه شده است؛ چراکه آموزش قادر است شیوه زندگی مردم را اصلاح کند ، وضعیت سلامتی را بهبود و امید به زندگی را افزایش دهد. هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر آموزش بر سلامت در ایران طی سال های 1353-1389 است . بر این اساس ابتدا تابع تولید سلامت بر اساس مدل گروسمن 1972 تعریف و سپس الگوی تحقیق با استفاده از تکنیک هم انباشتگی یوهانسن و مدل تصحیح خطا برآورد می شود. تفکیک اثرات کوتاه مدت و بلندمدت آموزش، هم چنین، برآورد تاثیر با وقفه زمانی تغییرات موقت و دایمی آموزش بر سلامت از جنبه های نوآوری این تحقیق به شمار می آید. نتایج حاصل از تخمین، حاکی از وجود رابطه تعادلی بلند مدت و مثبت بین آموزش و سلامتی است. بر اساس شواهد به دست آمده، آموزش نقش اساسی در بهبود سلامت ایفا می کند. آموزش از شیوع بسیاری از بیماری های غیر واگیر جلوگیری می کند. با توانمند سازی افراد از طریق سرمایه گذاری در آموزش، می توان از شیوع بسیاری از بیماری های ناشی از شیوه نامناسب زندگی امروزه کاست؛ از همین رو با در گیر کردن نهادهایی همچون دبستان، دبیرستان، دانشگاه و رسانه های جمعی و گروهی در مسیر افزایش سطح آگاهی ها می توان وضعیت سلامت جامعه را بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

آموزش ، سلامت ، تکنیک هم جمعی ، ایران