بررسی اثر pH و غلظت های مختلف آبمیوه توت فرنگی بر قابلیت زنده مانی لاکتوباسیلوس کازئی و لاکتوباسیلوس پلانتاروم

در این پژوهش، آب توت فرنگی پروبیوتیک با استفاده از باکتری های پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی و لاکتوباسیلوس پلانتاروم تولید شد و 4 عامل بریکس (9، 11 و 13)،pH (3 و 4)، زمان (0، 7، 14، 21 و 28 روز) و باکتری (لاکتوباسیلوس کازئی و لاکتوباسیلوس پلانتاروم) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی مورد مطالعه قرار گرفت و برخی ویژگی های فیزیکوشیمیایی (pH، اسیدیته، ویتامین ث، مواد جامد محلول و جمعیت باکتری های پروبیوتیک) آبمیوه توت فرنگی پروبیوتیک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در طول زمان نگه داری،pH ، ویتامین ث، مواد جامد محلول و جمعیت میکروبی کاهش (p‹0/05)و اسیدیته افزایش (p‹0/05) یافت. با افزایش بریکس، اسیدیته، مواد جامد محلول وجمعیت میکروبی افزایش (p‹0/05) و ویتامین ث کاهش (p‹0/05) نشان داد. با افزایشpH ، ویتامین ث و جمعیت میکروبی افزایش (p‹0/05) و اسیدیته کاهش (p‹0/05) یافت. لاکتوباسیلوس کازئی دارای جمعیت میکروبی بالاتری بود. بالاترین زنده مانی باکتری های پروبیوتیک در pH=4، بریکس 13 و زمان نگه داری صفر مشاهده گردید. واژگان کلیدی: توت فرنگی، لاکتوباسیلوس کازئی، لاکتوباسیلوس پلانتاروم، آبمیوه پروبیوتیک،

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: توت فرنگی ، لاکتوباسیلوس کازئی ، لاکتوباسیلوس پلانتاروم ، آبمیوه پروبیوتیک