بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بر ارتقای رفتارهای خود مراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی در بیمارستان شهید مدرس شهرستان کاشمر

زمینه و اهداف: نارسایی احتقانی قلب از شایعترین اختلالات قلبی و عروقی بوده و به عنوان یک اختلال مزمن، پیشرونده و ناتوان کننده ی مطرح میباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر نظریه خودکارآمدی بر ارتقای رفتارهای خود مراقبتی در بیماران نارسایی قلب انجام شد. مواد و روشها: مطالعه نیمه تجربی بر روی 80 نفر از بیماران نارسایی قلب که به طور تصادفی به دو گروه تخصیص یافته بودند، انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامهای مشتمل بر سوالات اطلاعات فردی، پرسشنامه خودکارآمدی بیماران قلبی سالیوان و پرسشنامه اروپایی رفتارهای خودمراقبتی پس از اخذ رضایت نامه آگاهانه شفاهی و کتبی از داوطلبان، تکمیل و در سه مرحله جمع آوری گردید و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 16 مورد تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران در گروه آزمون 48 / 8± 55 و در گروه کنترل 51 / 8± 61 / 51 بود. قبل از مداخله تفاوت معناداری بین دوگروه آزمون و کنترل از نظر انجام رفتارهای خود مراقبتی مشاهده نشد، اما بعد از مداخله آموزشی اختلاف معنیداری در انجام رفتارهای خودمراقبتی) 000 / p =0 ( مشاهده شد. بین خود کارآمدی و مدیریت بیماری، همبستگی قوی وجود داشت؛ به نحوی که با افزایش خود کارآمدی، مدیریت بیماری بهتر بود. نتیجه گیری: با توجه به اینکه رفتارهای خود مراقبتی در بیماران نارسایی قلبی اهمیت زیادی دارد، تلاشهای مداخله ای در راستای ارتقای اینرفتارها در این بیماران جهت کنترل بیماری و جلوگیری از بروز عوارض آن و پذیرش و بستری شدن مجدد و نهایتا مرگ و میر زودرس، مهم و ضروری است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، خودمراقبتی ، بیماری نارسایی قلب