رابطه بین حقوق بشر و صلح؛ دو مفهوم اشتباه در اسلام و غرب

اولین مفهوم اشتباه، اینکه برخی از نظریه پردازان مسلمان ادعا می کنند که تنها خداوند می تواند عدالت، حق و حقوق را تعیین کند؛ پس بدین ترتیب، پارلمان ها و دیگر نهادهای دولتی فاقد قدرت لازم برای تصویب قانون و اعلام حق هستند. آن ها همچنین بر این باورند که دولت های غربی در قانون گذاری ها و سازمان ملل در اعلامیه جهانی حقوق بشر 1948، ادعای چنین قدرتی داشته اند. بسیاری از نظریه پردازان غربی نیز نظراتی مشابه آن ها دارند و تنها وجه تفاوت آن ها در روش ارزیابی آن هاست. اما حقوق بشر نشان می دهد که دولت ها باید از آن پیروی کرده و هیچ قدرتی برای تصویب قوانینی مخالف آن ها ندارند. قانون اساسی آلمان در مورد این عدم قدرت قانون گذاری بشر به صراحت صحبت کرده است. بر اساس بند 1 آن حقوق اساسی زیر به عنوان قوانینی که مستقیما باید اعمال شوند، مجلس قانون گذاری، اجرایی و قوه قضاییه را به یکدیگر متصل می کند. از این رو، ایده حقوق بشر نشان دهنده آن است که حقوق بشر و اصول اساسی قانون گذاری نه به خاطر اینکه دولت ها آن ها را اعلام می کنند بلکه به خاطر ماهیت ذاتی آن ها دارای اعتبار ند. این مسئله همچنین نشان می دهد که دولت ها تنها زمانی مشروع خواهند بود که با این اصول اساسی مطابقت داشته و این ایده را رد می کند که مشروعیت این اصول به دلیل تایید آن ها توسط دولت ها یا انسان ها است. بنابراین، مفاهیم غرب و اسلام از قانون و قدرت کمتر از آنچه به نظر می رسد، تفاوت دارند. دوم اینکه به طور کلی در اسلام و غرب پذیرفته شده است که حق و حتی وظیفه هر انسانی است که برای عدالت و حمایت از حقوق بشر مبارزه کند. اما اسلام و غرب هر کدام برداشت متفاوتی از مفهوم مبارزه دارند. مدل مبارزه برای حقوق بشر در دیدگاه اسلامی، یک دیوان سالاری است که قوانین آن بر نهادهای تابعه آن اعمال می شود. اما در غرب مبارزه برای حقوق بشر از طریق یک جامعه علمی صورت می گیرد که اختلافات خود را با اصولی که در خود آن  جامعه ایجاد شده است، حل می کند.

کلیدواژه ها:

عدالت ، مفاهیم ذاتی حقوق بشر ، برداشت های اشتباه ، قانون گذاری غیر الاهی ، اسلام و غرب