مطالعه ویژگی های رشد و نمو گیاه فلفل (Capsicum annuum L.) تحت تأثیر نسبت های مختلف آموونیوم و نیترات

نوع نیتروژن می تواند اثرات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی مهمی بر گیاه داشته باشد. در این مطالعه طی دو آزمایش به صورت آب کشت و همچنین یک آزمایش تحت کشت خاکی ( گلدانی )، اثر تغذیه آمونیومی، نیتراتی، و آمونیوم - نیتراتی روی گیاهان فلفل تحت شرایط کنترل شده مورد بررسی قرار گرفت. ماده 3، 4- دی متیل پیرازول فسفات (DMPP) به عنوان ممانعت کننده اکسیداسیون آمونیوم در کشت خاکی به کار رفت. نتایج نشان داد که در آب کشت وقتی دانهال های فلفل از ابتدا تحت تیمار کامل یا نسبتی از آمونیوم قرار بگیرند رشد و نمو و عملکرد رویشی آنها در مقایسه با گیاهان روییده با نتیرات شدیداً کاهش می یابد، ولی وقتی دانهال های فلفل ابتدا برای دو هفته در محلول غذایی حاوی نیترات ( پیش تیمار ) قرار گرفتند، تحمل نسبی آنها به آمونیوم در ترکیب با نیترات افزایش یافت. لذا احتمالاً نسبت های نیترات به آمونیوم در داخل گیاه در کاهش حساسیت گیاهان نسبت به آمونیوم مهم به نظر می رسد. از سویی دیگر، گایهان روییده در خاک تحمل بهترین نسبت به شرایط تغذیه آمونیومی در مقایسه با آب نشان دادند و نتایج مربوط به پارامترهای رشد و نمو گیاهان بخوبی مؤید این واقعیت بود. این مسأله میتواند احتمالاً به سبب خاصیت بافری خاک و تثبیت آمونیوم به وسیله کلوئیدهای خاک و آزادسازی تدریجی آن برای گیاهان باشد.

کلیدواژه ها:

فلفل ، آب کشت ، آمونیوم ، نیترات ، دی متیل پیرازول فسفات ، نیتریفیکاسیون