اثر پیش تیمار خشکی روی فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و کاهش خسارت تنش خشکی دو گونه چمن، بنت گراس خزنده (Agrostis stolonifera cv. Palustris) و فستوکای پابلند (Festuca arundinacea cv. Greystone)

پیش تیمار خشکی، یعنی آبیاری با تکرار کم و با فواصل طولانی، که به منظور گسترش سیستم ریشه ای و کاهش خسارت خشکی در گیاهان استفاده می شود. در پژوهش حاضر، اثر پیش تیمار خشکی به مدت 30 روز در افزایش تحمل به خشکی دو گونه چمن بنت گراس خزنده و فستوکای پابلند ارزیابی شد. گیاهان پیش تیمارشده و شاهد سپس به مدت 50 روز در معرض تنش خشکی با سطوح مختلف نیروی مکش خاک ( 20-23، 40-44، 50-53 و 70-73 سانتی بار) قرار گرفتند و در پایان، به منظور رشد مجدد، رطوبت خاک به مدت 15 روز در حد ظرفیت زراعی حفظ شد. نتایج نشان داد که پیش تیمار خشکی سبب افزایش نسبت طول ریشه به شاخساره در دو گونه چمن شد. در پایان 50 روز تنش خشکی، میزان فعالیت آنزیم های پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز در گیاهان پیش تیمارشده در مقایسه با گیاهان شاهد بالاتر بود. در مرحله رشد مجدد، گیاهان پیش تیمارشده در بنت گراس خزنده بر خلاف فستوکای پابلند، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بالاتری از شاهد نشان دادند. در مجموع پیش تیمار خشکی با افزایش نسبت ریشه به شاخساره و تقویت سیستم آنتی اکسیدانی، تحمل به خشکی را در هر دو گونه چمن افزایش داد.

کلیدواژه ها:

تحمل به خشکی ، رشد مجدد ، مقاوم سازی ، نسبت ریشه به شاخساره