اثر ترینگزاپک اتیل و تنش پاخوری بر خصوصیات فیزیولوژیک و مورفولوژیک فستوکای پابلند رقم ربل (Festuca arundinacea cultivar Rebel)

استفاده از کند کننده های رشد گیاهی از جمله ترینگزاپک اتیل در مدیریت چمن بسیار مرسوم و معمول شده است. از جمله اهداف استفاده از این ترکیبات کاهش رشد عمودی چمن، افزایش تراکم و مقاومت به تنش های زیستی و غیر زیستی است. هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر سطوح متفاوت ترینگزاپک اتیل (0، 0/25 و 0/5 کیلوگرم در هکتار) و تنش پاخوری ( پاخوری و عدم پاخوری) بر خصوصیات فیزیولوژیک و مورفولوژیک فستوکای پابلند رقم ربل است که در آزمایشی در غالب طرح فاکتوریل بر پایه طرح کاملأ تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد. نتایج نشان داد ترینگزاپک اتیل و پاخوری سبب کاهش معنادار ارتفاع، وزن تر و خشک چمن فستوکا شد. ارتفاع در غلظت های 0/25 و 0/5 کیلوگرم در هکتار به ترتیب 18/84 و 22/06 درصد کاهش نشان داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل، موجب افزایش تراکم، پنجه زنی و کلروفیل شد، درحالی که تیمار پاخوری محتوای کلروفیل، تراکم و پنجه زنی را به صورت معناداری کاهش داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل در غلظت 0/5 کیلوگرم در هکتار 36 درصد افزایش پنجه زنی و تنش پاخوری 17/2 درصد کاهش پنجه زنی را نشان داد. همچنین نتایج نشان داد تیمار پاخوری و ترینگزاپک اتیل کربوهیدرات های محلول اندام هوایی را به طور معناداری افزایش می دهد، در صورتی که این ماده برخلاف پاخوری اثری معنادار بر کربوهیدرات های محلول ریشه نداشت. ترینگزاپک اتیل با افزایش محتوای آب نسبی و کاهش نشت الکترولیت در شرایط تنش پاخوری موجب افزایش مقاومت به پاخوری در فستوکا شد.

کلیدواژه ها:

ترینگزاپک اتیل ، تنش پاخوری ، فستوکای پابلند ، میزان رشد