مسیولیت مدنی صغار و مجانین در ماده 1216 قانون مدنی و تعارض آن با ماده 7 قانون مسیولیت مدنی

مسیولیت مدنی ناشی از فعل زیانبار محجورین همواره مورد عنایت قانونگذاران و حقوقدانان بوده است، زیراعدالت، انصاف و مصلحت اجتماعی اقتضا می کند که زیان وارده به وسیله محجورین نیز همچون زیان وارده توسط اشخاص دارای اهلیت جبران شود و هیچ زیانی بدون جبران باقی نماند .به دلیل ناکافی بودن و ضعف قدرتنظارتی والدین و سرپرستان بر اعمال محجورین به ویژه مجانین و نیز به دلیل افزایش تالمات و ناگواریها و ناهنجاریهای روحی - روانی در عصر حاضر، جبران خسارات ناشی از اعمال زیان آور آنان اهمیت موضوع را فزونی بخشیده است. از آنجا که مسیولیت مدنی قایم به وجود عنصر عمد نبوده وعقل و بلوغ در تحقق ضمان شرط نیست، لذا در قانون مدنی برای محجورین مسیولیت در نظر گرفته شده است. در برخی نظام های حقوقی مانند کامن لا، مسیولیت محجورین و سرپرستان ایشان تابع مقررات عام قانون مدنی است و قواعد خاصی در این زمینهوجود ندارد، اما در حقوق ایران گرچه مسیولیت محجورین صراحتا در قانون مدنی ماده 1216 که ریشه در حقوق اسلامی دارد و فقه،چه امامیه و چه عامه،اگر صغیر یا مجنون مال متعلق به دیگری را تلف کند، ضمان بر عهده هردو مستقر است.به سبب اینکه ضمان از احکام وضعیه بوده که شامل همگان می شود لذا عقل و بلوغ در آن شرطنیست.اما با تصویب قانون مسیولیت مدنی،کسی که نگهداری یا مواظبت مجنون یا صغیر قانونا یا بر حسب قراداد به عهده او می باشد در صورت تقصیر در نگهداری یا مواظبت، مسیول جبران خسارت است. (ماده 7 ق.م.م) اینماده از قانون مدنی آلمان اقتباس شده و بر مبنای تقصیر استوار است.در طرح موضوع مسیولیت سرپرست محجورین، تعارضاتی حادث شده که در این مقاله سعی بر آن است که تعارضات موجود در دو ماده 1216 قانونمدنی و 7 قانون مسولینت مدنی را تبیین و به حل تعارض موجود بپردازد

کلیدواژه ها:

مسولیت مدنی ، ضمان قهری ، صغار ، مجانین ، ماده 1216 قانون مدنی ، ماده 7 قانون مسولیت مدنی